ਦਰਅਸਲ, ਮੇਰੇ ਤਿੰਨ ਬੱਚੇ ਹਨ, ਦੋ ਪੁੱਤਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਧੀ। ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਪੁੱਤਰ 14 ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਓਨੂਰ ਹੈ। ਉਹ ਬੀਆਈਐਸ ਵਿੱਚ 10ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਸਨੂੰ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕੰਪਿਊਟਰਾਂ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟਾ ਪੁੱਤਰ 11 ਸਾਲ ਦਾ ਹੈ। ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਉਮੁਤ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਬੀਆਈਐਸ ਵਿੱਚ 7ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਹੋਵੇਗਾ। ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਦਸਤਕਾਰੀ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਸਦੀ ਹੱਥਕੜੀ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀ ਹੈ। ਉਸਨੂੰ ਲੇਗੋ ਖਿਡੌਣੇ ਬਣਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਬਹੁਤ ਰਚਨਾਤਮਕ ਹੈ।

ਮੇਰੀ ਉਮਰ 44 ਸਾਲ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ 14 ਅਤੇ 11 ਸਾਲ ਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਾਡੇ ਵਿਚਕਾਰ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਦਾ ਪਾੜਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਿੱਖਿਆ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਸਿੱਖਿਆ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਨੇ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੂੰ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਉਹ ਗੇਮਾਂ ਖੇਡਣਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਫ਼ੋਨ ਨਾਲ ਖੇਡਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਆਪਣਾ ਧਿਆਨ ਬਹੁਤ ਦੇਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦੇ। ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇਣਾ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਖੇਡ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਸਿੱਖਿਅਤ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਮੋਬਾਈਲ ਗੇਮ ਜਾਂ ਇੱਕ ਮਿੰਨੀ-ਗੇਮ ਖੇਡਦੇ ਹੋਏ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾ ਸਿਖਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਵੀਂ ਪੀੜ੍ਹੀ ਸਿੱਖਦੀ ਹੈ।

ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਾਲ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਸਕਣਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਬਾਰੇ ਰਚਨਾਤਮਕ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਦਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਸੋਚਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਹੋਰ ਉਮੀਦ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਕਈ ਸੱਭਿਆਚਾਰਾਂ ਬਾਰੇ ਸਿੱਖਣ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਵੀਕਰਨ ਵਾਲੀ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਬਹੁਤ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਅਤੇ ਗਲੋਬਲ ਕੰਪਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋਣਗੇ। ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਿਖਲਾਈ ਉਦੋਂ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਹੁਤ ਛੋਟੇ ਹੋਣਗੇ, ਤਾਂ ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਦਦਗਾਰ ਹੋਵੇਗਾ। ਨਾਲ ਹੀ, ਮੈਨੂੰ ਉਮੀਦ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਚੀਨੀ ਸਿੱਖਣਗੇ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੀਨੀ ਸਿੱਖਣੀ ਪਵੇਗੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਉਹ ਚੀਨੀ ਵੀ ਸਿੱਖਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹ ਦੁਨੀਆ ਦੇ 60% ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਸੰਚਾਰ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਅਗਲੇ ਸਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਰਜੀਹ ਚੀਨੀ ਸਿੱਖਣਾ ਹੈ।